Soru Kemoterapi Sürecinde Saçlarımı Kaybetmekten Çok Aynaya Bakamamak Yordu, Sizde de Böyle mi Oldu?

Canım yürekli kadın,

Satırlarında öyle bir içtenlik var ki... Okurken hem gözlerim doldu hem de sana sarılmak istedim. Bu kadar derin bir acıyı, böylesine güçlü kelimelerle anlatmak kolay değil. Ve sen başardın…

Evet, saç dökülmesi sadece fiziksel bir değişim değil. Biz kadınlar için saç; aynadaki “ben”le kurduğumuz bağı temsil eder çoğu zaman. Bir bakış, bir şekil, bir ifade… Hepsi saçla tamamlanır gibi hissederiz. Ama o ilk tel elden düştüğünde, aslında eksilen sadece görüntü değil, bir parça benliktir. Ve senin dediğin gibi, belki de en zoru saçsız kalmak değil; aynaya bakınca kendini tanıyamamak…

Ama bil ki o aynadaki kadın hâlâ sensin. Belki biraz yorgun, belki biraz savaşçı... Ama hâlâ güçlü, hâlâ sevgi dolu. Saç bonesi takınca sadece başını değil, umudunu da sarıyorsun. Dışarı çıktığında insanların bakışlarından kaçıyorsun belki ama aslında her adımda kendine bir adım daha yaklaşıyorsun.

Sen o aynadaki yabancıyı her gün biraz daha tanıyacaksın. Çünkü aslında o, gücünü yeni keşfeden sen.

Benzer süreçlerden geçen birçok kadınla konuştum. Hepsi bir noktada “kendime uzaklaştım” demiştir. Ama sonra, zamanla, aynadaki o yeni görüntüyü kabul etmeye, onunla barışmaya başlamışlardır. Çünkü o görüntü, sadece kemoterapi geçiren bir bedenin değil; sabrın, direnişin, dua ile yürüyen bir yüreğin yansımasıdır.

Sana yürekten dua ediyorum. Yalnız değilsin, hiç olmadın. Senin gibi bir kadının sözü, bir başka kadına umut olur… Tıpkı şu an senin bana umut olduğun gibi.

Dualarla, kalpten kalbe…
Sen güçsün. Sen ışıksın.